Daniël 'Danny' Joseph Fortymore

Daniël Joseph Fortymore was zijn naam. Hierbij moet even worden aangetekend dat hij in zijn ‘jongere jaren’ zo lang Danny werd genoemd dat hij bijna was vergeten dat Daniël zijn officiële naam was. Ook werd hij regelmatig Thirty genoemd, omdat zijn broer bij afkorting al Forty werd genoemd. Nu echter, nu hij wat ouder en ‘volwassener’ (hoewel dat af en toe ver te zoeken was) is geworden, noemt hij zich gewoon weer Daniël, als vanouds.
Hij kwam ergens uit een achterbuurt van Phoenix, was een taaie jongen, bang voor niets – en daar was hij trots op. Hij was niet bijzonder groot, maar sterk, en hield er nog steeds de niet altijd even plezierige manieren op na, die in de prairie van Arizona heersten, de streek waar zijn in Ierland geboren ouders hem op de wereld hadden gezet.
In twee woorden kon hij een stuntelige klootzak genoemd worden. En vrij knap. Er was niets anders waar hij op bogen kon, want zijn familierelaties waren nogal duister, en de achterbuurt in Phoenix waar hij vandaan kwam was nauwelijks een aanbeveling als je hem zou zien. Bovendien raakte hij werkelijk altijd in rare toestanden betrokken; in de trein, in wegrestaurants, op veerboten. Hij lag over de hoop met de eerste en de beste Engelse brulaap die de Amerikanen ‘laf en ongemanierd’ noemde (want hij was behoorlijk nationalistisch), had een drinkwedstrijd met één van zijn maten waarbij hij meestal grandioos onder de tafel werd gedronken hoewel hij bij hoog en laag beweerde van niet, en was bovendien altijd bij de vrouwen te vinden.
Als je hem op straat tegen zou komen zouden de meeste mensen over het algemeen afwijzend hebben beschikt gezien zijn verschrikkelijke accent, zijn brutaal gezicht en warrige bos bruin haar. Bovendien liep er een groot, maanvormig litteken van onder zijn rechteroog tot dwars over zijn lippen naar zijn kin wat hem nou niet bepaald een schoonheid maakte. Toch doelde over het algemeen niemand hier op – zelfs niet in zijn geboorteplaats – want hij was zeer gevoelig op dat punt. Op eigen houtje had hij zichzelf opgevoed en hij kwam er rond voor uit dat zijn vlugheid en behendigheid zich niet alleen bepaalden tot de boksersring waar hij af en toe als lichtgewicht uitkwam.
Verder was er vrij weinig, merkwaardigs of zelfs krijgshaftigs aan zijn uiterlijk te bekennen; hij had een lichte stap, had haast iets jongensachtig, maar zijn houding wees op die van een man van ervaring. Deze veronderstelling wordt echter weer half en half aan het wankelen gebracht door de nogal onverschillige uitdrukking op zijn gezicht. Zijn trekken waren fijngesneden, maar de krachtige lijnen om zijn mond onthulden een zekere koppigheid, een doorzettingsvermogen dat elke indruk van zwakte loochende.
Enfin, hij was een onhandige rotzak voor buitenstaanders, een jongeman die niet snel zou opvallen in een menigte. Maar eigenlijk, als je hem goed kende, was hij een knorrige, niet klein te krijgen vriend die de dag plukte.

Nog niet af en ik moet alweer wat foto's zoeken.