Cyborg Vivienne

(goed, nog niet klaar, pampam)

Ooit een beeldschone, rechtvaardige Invincible, nu weinig meer dan een evil, mismaakte en krankzinnige vreemdelinge waarvan niemand de ware identiteit wist. Niemand wist wie ze was, niemand wist wat ze was. Niet eens wist of 'het' wel een 'ze' was, want ze zou nooit haar lichaam zomaar laten zien. In wezen was ze niemand.
Geboren op de thuisplaneet van de Invincibles had de kleine Vivienne een goede jeugd gehad. Ze had vrienden, vriendinnen, een goede opleiding tot een krijgster van de Invincibles, want ze had een vleug magie in haar bloed dat haar vrij krachtig maakte. Dat geluk wat maar weinig van haar soort hadden zou haar ondergang worden. Want door het magie wat ze bezat werd ze, zodra de oorlog was uitgebroken met de rebellen met de wrede machines uit het oosten die ook wel de Oostlanders genoemd werden, gevangen genomen toen ze nog geen tien jaar oud was. De Oostlanders waren al eeuwen de vijanden geweest van de Invincibles. Ze kwamen oorspronkelijk van een planeet die de Nieuwe Wereld werd genoemd, maar hadden die algauw aan stukken gereten door delen van atoombommen en andere nucleaire wapens zodat ze gedwongen waren zich ergens anders te vestigen. En dat was de wereld van de Invincibles geworden. De Oostlanders haatten de Invincibles, omdat de Invincibles zoveel knapper, schoner, sterker en perfecter waren dan zij ooit hadden kunnen zijn. En bovenal wilden ze macht. Macht om de andere, perfectere rassen te laten creperen. Belust op eigenbelang. Haat en vrees werden niet verworpen. De regeringsinstellingen grepen naar macht om hun eigen voordeel ten koste van de andere rassen na te streven, in dit geval de Invincibles. Wraak? Niemand wist eigenlijk waarom ze het deden, maar ze deden het.
De nanotechnologie was bij de Oostlanders al vele era’s geleden op gang gekomen zodat ze experimenteerden met biowapens en ook al gauw op het idee waren gekomen van een ‘supersoldaat/krijger-idee’. Mensen werden met machine gemengd. Machine met mens. Deze testfase leidde tot een grote biognetische revolutie waarbij het mogelijk werd de wil en gedachten van mensen of machines in één vingerknip uit te schakelen, om hen te veranderen in willoze schapen. Of beter willoze, evil krijgers en krijgsters, haast onoverwinnelijk, sluw, meedogenloos en krankzinnig, met één doel dat hen vooruit brandde: uitbreiding en vernietiging.
Haar complete hoofd was opengesneden, van haar voorhoofd tot haar kin dwars over haar neus en lippen: haar hersens verwijderd een machinaal brein ervoor in de plaats teruggezet. Ze moesten haar gezicht daar immers wel opensnijden. Haar krachten waren immers als die van Samson: was haar haar eraf, zou ze sterven. Hoe dan ook. Ontnomen van haar eigen wil werd ze zo gemanipuleerd, gedrild, getraind, mishandelt en verbogen totdat ze degene was die ze gezworen had eens te vernietigen.
Ze werd een wreed persoon. Woede en haat hadden haar overmeesterd. Ze doodde zonder wroeging: mannen, vrouwen, kinderen, robots, Invincibles, dier-mensen, huurmoordenaars. Alles die haar maar als een vijand toescheen of ze opgedragen had gekregen te doden. Ze gebruikte haar eigen talenten en magie voor haar eigen plezier. Voorgoed gevallen wilde ze niets meer weten van haar eigen identiteit vroeger. Ze kon zich het ook bar slecht meer herinneren, vooral omdat haar de eigen wil ontnomen was, getransformeerd tot een Cyborg. Het enige wat ze wilde, was het doden van vijanden, wie dan ook.
Helaas voor de Oostlanders waren al hun briljante plannen, nanotechnologie, robotten, mutanten of nuclaire wapens allemaal nog in de testfase. En veel van deze testfases brachten erg veel problemen teweeg.
Eén daarvan was dat Vivienne niet compléét willoos was geworden. Ze kon als het ware bestuurd worden als een marionet, maar niet altijd. Af en toe was de beklemmende nevel weg die haar ziel in zijn klauwen hield, kon ze helder denken en had ze gevoel. Maar dat kwam weinig voor. Heel weinig. En ook steeds minder.
Zo ging ze dus door het leven als een misvormd machine-mens. Vlees gecombineerd met staal, wreed en dodend. Als een soort scout ging ze meestal gekleed in strakke, lichte kleding en harnassen. En altijd iets om haar gezicht te bedekken, in de meeste gevallen een zwarte doek. Het stuk stof liet enkel haar ogen vrij en beschermde zo niet haar kostbare haar, maar bedekte ook haar litteken. Ze vond zichzelf lelijk door de littekens en ze wás ook misvormd door de experimenten van de Oostlanders. Schamen, kan je het noemen, zelfs al had ze weinig gevoel meer. Maar tegelijkertijd was ze een fanatiek soldaat, een vechtbeest, een sluwe wolvin op zoek naar haar prooi: het menselijke vernisje eraf en ontbindt zodat ze eigenlijk alleen bezig was met haat en vernietiging. Je mag misschien wel grijnzen bij het tengere persoon dat niet groter kon wezen dan één meter zestig hoog. Maar lach haar niet uit, ze is in staat een mes door je strottenhoofd heen te jagen. Ze werd zowel gevreesd als door de Invincibles als door haar eigen troepen.
Dus, voilà, de verminkte, blonde vreemdelinge, krankzinnig en achttien jaar die eens naar de naam Vivienne Angel Maybelle had geluisterd.